THE BLACK DOG
Vijf mensen, voor mij, dierbare mensen, die dagelijks, net zoals ik, te kampen hebben met depressie, The Black Dog. Continu is The Black Dog aanwezig, een schaduw, die ons dagelijks achtervolgt, niet wetend wanneer hij weer bezit neemt van ons hele zijn. Maar hij is er wel.
Dat maakt het allemaal zo beangstigend, continu op je hoede zijn, bang voor oud & nieuw verdriet, de leegheid, opgesloten in hoofd en lichaam, de pijn, de kilheid, donker, verlaten en de helse duisternis tegemoet gaan vanwege o.a. het gevecht voor de dood.
5 mensen, puur, kwetsbaar, zoals ze zijn...... openheid dat zij met depressie te kampen hebben. The Black Dog als metafoor op de achtergrond en de mens op de voorgrond.
Afstudeeropdracht - Fotovakschool 2020
Stijl: Geïnspireerd door fotografe Susan Leurs
Hij komt iedere dag aan. Soms heb ik de regie over hem, maar vaker ook niet. Hij vloeit als een enge kalmte door mijn lijf, waarna mijn gevoel uitvalt en een vacuüm mijn hoofd beslaat.
Het is een startpunt van negatieve overtuigingen en neerslachtigheid, wat vervolgens een destructief bestaan creëert. Hierdoor kom ik niet meer uit mijn woorden en is mijn geheugen slecht. Dan voel ik mij dom en ga ik intern.
De hoofdpijn is niet weg te denken en de zwaarte is voelbaar. Dat maakt dat ik nergens geen zin in heb. Mijn eigen kwellen haalt mij continu onderuit en ik ervaar niet de eigenwaarde om mijzelf te herpakken. Ook zijn positieve gevoelens en geluk niet eigen en dus mag het niet bestaan. De leegte omarm ik tevens zonder moeite, want de liefde is beangstigend en stoot ik af. Zo zak ik steeds dieper weg, neemt de ruis mij over en breekt er weer een donkere episode aan.
Manon - 29 jaar
Depressie heeft mijn leven verwoest. Vanaf mijn puberteit worstel ik al met depressies. Ik wilde het verbergen. Ik probeerde het weg te duwen, dacht dat ik beter mijn best moest doen. Ik had toch alles?!
Ik haalde mijn vwo-diploma, ging werken als verloskundige – mijn passie, kreeg kinderen - mijn alles.
Depressies bleven komen. Verbergen en beter mijn best doen. De depressies werden steeds heftiger, ik deed steeds beter mijn best, maar kreeg concentratieproblemen en kon niets meer onthouden. Ik kon geen normale zin meer afmaken. Ik was er niet meer. Ik viel dieper en dieper. Ik kon niet meer. Tig medicijnen werden geprobeerd, met zó veel bijwerkingen, het is als drugs, je hebt er geen invloed op. 6 weken opbouwen, geen resultaat, of erger, weer afbouwen - nieuwe medicatie. Ik durfde niet meer.
De laatste depressie heeft ruim 5 jaar geduurd. Mijn 3 kinderen zijn nu 19-17-17 jaar. De jongsten zaten in groep 8. Ik zat bij het cabaret als een lege huls. Schuldgevoel. Falen als moeder, falen als partner, als vriendin, als verloskundige en als mens.
Veel therapieën heb ik gevolgd. O.a. een dagbehandelingstraject van 1 jaar, 4 hele dagen per week. Ik ben nu 51 jaar. Mijn baan als verloskundige heb ik na 25 jaar op moeten geven. Het ging niet meer, het was onverantwoord. De depressies werden steeds erger.
Elke keer hoop ik dat het de laatste keer is. De dood spookt, komt en gaat. Mijn kinderen zijn mijn anker.
Yvonne - 51 jaar
Ik open mijn ogen, ik ben wakker maar slaap liever door, de hele dag en nog langer. Ik weet dat ik moet opstaan maar ben bang voor wat ik dan ga voelen.
Zwart, pikzwart zo ziet mijn wereld eruit, ik heb geen energie en voel me waardeloos. Ik breek mezelf af tot op het bot, tot er niets meer rest dan een stukje onbenulligheid, ik ben niets en ik ben niets waard.
Vrienden en familie snappen het niet, ze zeggen; je bent zo waardevol en hebt zoveel dingen om voor te leven, je hebt zoveel kwaliteiten en talenten.
Ze kennen het niet en ik ben bang dat ik door de mand val, dat ze zien dat ik het niet waard ben en dat de wereld en zij beter af zouden zijn zonder mij.
Ik denk aan de dood en hoe ik met leven kan stoppen.
Welkom in mijn wereld, zwart, pikzwart!
Harold - 54 jaar
"Depressie betekent mezelf veroordelen tot het slechtste mens op aarde. Het is leven in gevangenschap, waarin mijn eigen lichaam en geest de kooi zijn waarin ik opgesloten zit.
Hier martel ik mezelf mentaal door constant herinneringen en gedachtes op te halen die een bevestiging zijn van mijn overtuiging; ik ben een slecht mens en ik verdien dit leven op aarde niet.
Daaruit vloeit een oneerlijke strijd tussen mijn overlevingsdrang (die verlangt naar liefde en geluk) en straf voor mezelf (dat ik mezelf deze zaken ontzeg) waarin straf natuurlijk altijd wint; het slechtste mens op aarde moet natuurlijk ook boete doen…"
Margot - 24 jaar
